Çok fazla şey düşünüyor bu beyin

Çok fazla şey düşünüyor bu beyin. Biraz önce sahilde yürüdüm. Binlerce mutlu insan gördüm. Çünkü çok düşünmüyorlar. Bi haber Dünya'dan.Ne ölüp gittiklerinde geriye kayda değer bir şey bırakma gibi bir dertleri var ne de öğrenme , üretme, birey olma gibi niyetleri. Bir kaç temel ihtiyacları giderilsin yeter. Üreme, barınma, gıda ... Köpek sürüleri gibi. Arada kavga edip aralarında adaleti sağlıyorlar. Küçük dünyalarında gerçek anlamda yuvarlanıp gidiyorlar. Aslında kimseyi kınamıyorum da artık. Onlar öyle mutlular. Herkes mutluluğu aramıyor mu zaten? Bulmuşlar iste ne güzel . Rüzgar nereden eserse oraya giderler. Peki bana ne oluyor? Evet ben de günü kurtarıyorum . Anı yaşıyorum. Eğlence fırsatlarını hiç kaçırmıyorum. Bana olan, içerden dalga dalga yayılan iteklemeler. Bir şey sanki çıkmak istiyor ama ben o yolu gösteremiyorum. Az kaldı ya da benim yanılsamam. Bir doğum sancısı çekiyorum. Geçmek bilmiyor. Engel olamıyorum düşüncelerime. Kaçıp gitmek isteyen vahşi yönüme. Sanki günlük rutinlerle ağrı kesici yutar gibi tüketiyorum günleri. Arada bir bastıran sıkıntısı ile kendime geliyorum. Bu geçmeyecek. Ya ben bulacağım o yolu ya da zorla bana gösterilecek. Ya kısa yolu sececeğim ya da çölleri geçecek....

Çaba

   Eğer tesadüf diye bir şey yoksa birileri planlıyor hayatımızı demektir. Belki biz kendimiz doğmadan önce ayarlıyoruz her şeyi. Hayatımıza çıkacakları, kazık atacakları, bizi sevecekleri, aşık olacağımız insanları... Şimdilik bunu bilemesem de bildiğim bir şey var . Yukarıdakiler demiş ki " Aida her istediğini elde etsin fakat öyle hemen kolayca olmasın. Çok uğraşsın, didinsin, hayal kırıklığı yaşasın, yeri gelsin vazgeçsin, bıraksın, artık istemesin. Ama o bırakınca istediği gerçekleşsin". İşte bu ferman şimdiye kadar hiç es geçmedi. Neyi çok istesem hep kendini gösterdi. Artık hayal kurmaya, çok istemeye korkar oldum. İçinde yatan bir mesaj var elbet. Yıllardır bulmak için çabalar dururum. Tam çözdüm dediğimde başka bir düğümünü fark ederim ve yine en başa dönerim.